Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Illuminati card game.. Η προφητική Νέα Τάξη των Πραγμάτων;


Illuminati (πληθυντικός της Λατινικής Illuminatus (φωτισμένη) είναι ένα όνομα που παραπέμπει σε διάφορες ομάδες. Ιστορικά, αναφέρεται συγκεκριμένα στην Βαυαρία. Ιδρύθηκε την 1η Μαΐου 1776. Στην εποχή μας χρησιμοποιείται για να αναφερθεί σε μια (υποτιθέμενη) συνωμοτική οργάνωση η οποία δρα ως μια σκιώδη δύναμη πίσω από πολλές κυβερνήσεις. Πολλοί πιστεύουν ότι οι Illuminati είναι οι εγκέφαλοι πίσω από τα γεγονότα που θα οδηγήσουν στη δημιουργία μιας τέτοιας Νέας Τάξης Πραγμάτων.


Στις αρχές της δεκαετίας του '80 κυκλοφόρησε το αμφιλεγόμενο παιχνίδι καρτών Illuminati. Το φαινομενικά αθώο όμως αυτό παιχνίδι θα αποτελούσε τον "προφήτη" και "προπομπό" πολλών κακών που θα στοίχειωναν την ανθρωπότητα μόλις λίγα χρόνια μετά.
Ανάμεσα στις "προβλέψεις" περιλαμβάνεται η κατάρριψη των δίδυμων πύργων την 9-11-2001, η επίθεση στο Αμερικανικό Πεντάγωνο, ο τρόμος του Η1Ν1 και των εμβολιασμών για την υποτιθέμενη αντιμετώπισή του, την οικολογική καταστροφή που προκλήθηκε από την διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού, κ.α.
Οι κάρτες του παιχνιδιού έχουν αποτελέσει πλέον τη "Βίβλο" των καταστροφολόγων και αντικείμενο εκτενών συζητήσεων και εικασιών.

Μία κάρτα που είχε προβληματίσει ιδιαίτερα είναι αυτή που απεικονίζει ένα ρολόι στην κορυφή πύργου που κατακρημνίζεται στο έντρομο πλήθος.
Όλοι υποθέταμε ότι η κάρτα αυτή απεικόνιζε το Big Ben του Λονδίνου και περιμέναμε τη στιγμή που θα γινόταν το "χτύπημα", με πιο πιθανή την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012.
Όμως, σήμερα διαπιστώνουμε ότι συγκεκριμένη κάρτα αναφέρεται στο Wako Tower Clock στην περιοχή Ginza στην Ιαπωνία. Και με μία πιο κοντινή ματιά διαπιστώνουμε ότι το πλήθος αποτελείται από Ασιάτες και όχι Καυκάσιους.

Η εταιρεία SJG που έχει τα αρχικά του δημιουργού του συγκεκριμένου παιχνιδιού Steve Jackson και το G σημαίνει Games.

Ο Steve Jackson γεννήθηκε το 1953. Δούλεψε αρχικά στις εταιρείες Metagaming Concepts designing such games as Ogre και στην The Fantasy Trip. Το 1980 ίδρυσε την δική του εταιρεία SJG. Το 1990 Αμερικάνικες Μυστικές Υπηρεσίες, έκαναν έφοδο στα γραφεία της εταιρείας για έρευνα που ποτέ δεν αποκαλύφθηκε για ποιον ακριβώς λόγο έγινε. Ίδρυσε στη συνέχεια την Electronic Frontier Foundation για να αντιμετωπίσει τέτοια φαινόμενα. Φυσικά οι μυστικές υπηρεσίες δεν βρήκαν κάτι μεμπτό στην εταιρεία του…

Μένουμε στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Η ιδέα ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 1981 και παρουσιάστηκε την άνοιξη του 1982 ασπρόμαυρο αρχικά.

Επανεκδόθηκε έγχρωμο αργότερα και σήμερα αποτελείται από το βασικό κορμό και τρεις επεκτάσεις. Λογικό είναι σήμερα, να έχει κάποιες αλλαγές σε σχέση με τον αρχικό σχεδιασμό.

Παίζεται από 2-8 παίκτες αν και μας προτείνεται ότι ο καλύτερος συνδυασμός γίνεται όταν παίζουν 4-6 και η διάρκεια του είναι από 1-6 ώρες.

Υπάρχουν συνολικά πάνω από 300 επίσημες κάρτες μέσα από τις επανεκδόσεις του παιχνιδιού. Ο κάθε παίκτης παίρνει έναν ρόλο και και εκπροσωπεί έναν «φορέα» όπως η CIA, η διεθνής κουμμουνιστική συνομωσία κλπ. Κάθε ομάδα έχει συγκεκριμένη δύναμη, αξία και στόχους. Οι κάρτες, κατά την εταιρεία, είναι αστείες και περιέχουν θεωρίες συνομωσίας αλλά και κάποια απροσδόκητα φαινόμενα και περιστατικά.

Ο στόχος του παίκτη είναι να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο μέσω των καρτών και να καταστρέψει τους υπόλοιπους, ελέγχοντας τους. Για να το πετύχει αυτό, μπορεί ακόμα και να εξαπατήσει τους υπόλοιπους, είναι θεμιτό από τους κανόνες του παιχνιδιού!

Υπάρχουν Φανατικοί παίκτες και ομάδες παικτών που ασχολούνται με το παιχνίδι και διαδικτυακά.

Και τώρα ας δούμε μερικές απο τις ήδη προφητικές κάρτες illuminati..

Στη συγκεκριμένη κάρτα φαίνεται ολοφάνερα η τρομοκρατική (;) επίθεση των δίδυμων πύργων στις 9/11. Ας σημειωθεί ότι το 11 είναι το νούμερο των illuminati.














 Η επίθεση στο Πεντάγωνο. Επίσης κάτι μας θυμίζει..
















Kill for peace.. Η κάρτα δείχνει επίσης μια ιστορία που έπεται να γίνει.. Διαδηλωτές, ας τους πούμε Αγανακτισμένους.. Αιμόφυρτοι μπάτσοι..

Απλά το παιχνίδι.. συνεχίζεται...

Οι 4 εποχές του Σαλβαντόρ Νταλί

Μέσα απο το κατώφλι μιας παλιάς ισπανικής πόρτας στο Καδάκες της Ισπανίας μπαίνοντας έβλεπες εναν χώρο γεμάτο απο βιβλία και σκόρπια ετερόκλιτα και παλιά αντικείμενα.Παντού γύρω δέσποζαν κούκλες για βιτρίνες, το μοντέλο ενος γιγαντιαίου μορίου, βενετσιάνικες μάσκες, ένα γύψινο ομοίωμα του Ερμή του Πραξιτέλη μασκαρεμένο με μια προσωπίδα ξιφασκίας. Στην άκρη σωρός απο χρώματα, πινέλα, κάρβουνα και μουσαμάδες. Και κάπου στη μέση το καβαλέτο του. Μέσα σε αυτό το ατελιέ ο Νταλί ζωγράφισε τον σουρεαλισμό μέσα απο τις παραληρηματικές ιδέες και τις εμμονές του. Ο άνθρωπος με το μουστάκι που θύμιζε κεραίες, μίλούσε για τις εμμονές του με αγγέλους, για τη σύγχυση των φύλων, για τον τρόμο του για το στήθος, τον φόβο του για τον γυναικείο κόλπο και τα αφροδίσια νοσήματα.

Φθινόπωρο
Το Φθινόπωρο του Νταλί ήταν το Παρίσι με την «αυλή» του στο αγαπημένο του μαγαζί, που ήταν γεμάτο με βαλσαμωμένα ζώα, σκελετούς κορκοδείλων,αυγά στρουθοκάμηλου,σαγόνια καρχαρία. Διασκέδαζε με το να παίζει τον ρόλο του βασιλιά που τον περιστοίχιζε η υποταγμένη του «αυλή» . Του άρεσε να περιτρυγιρίζεται απο εκκεντρικές προσωπικότητες που του έκαναν εντύπωση και τους έδινε παρατσούκλια γιατί θεωρούσε οτι τα ονόματα ήταν πολύ πεζά και δυσκολοπρόφερτα.. Στο Παρίσι μιλούσε για το αγαπημένο του ναρκωτικό-το μεταλλικό νερό, για το χρώμα του το μώβ, το χρώμα της Λειτουργίας και των τελετών. Σο Λούβρο με το μπαστούνι του Κόμη Μοντεσκιέ που είχε στη συλλογή του, έδειχνε περιπαιχτικά τον πίνακα της Τζοκόντα. Δεν του άρεσε το διφορούμενο ύφος της και έβλεπε το πρόσωπο της έκφυλο που σε προκαλούσε να πλησιάσεις. Αγαπούσε τις χρυσώσεις, τα μπαστούνια του,τα λουλούδια του- τις αμαρυλλίδες. Ζούσε με έναν τρόπο τελετουργικο.Κάθε μέρα έτρωγε στο ίδιο εστιατόριο, έπαιρνε το τσάι ή το κοκτέιλ του ενώ έλεγε πόσο θαύμαζε την ομορφιά στο ελληνικό ιδεώδες-τον Ερμαφρόδιτο που κατά την γνώμη του ήταν η θεία ύπαρξη.

Χειμώνας
Ο χειμώνας του περνούσε στην Νέα Υόρκη.Ο Νταλί την έλεγε ως την πιο estimulante(ερεθιστική) πόλη του κόσμου.Στη Νέα Υόρκη έβρισκε υπερρεαλιστικό το γαλάζιο του ουρανού που αντανακλούσε στα τζάμια των ασημί κτιρίων.Του άρεσαν οι καπνοί που ξεπηδούσαν απο τα έγκατα της πόλης στη μέση των μισοασκασμένων δρόμων.Λάτρευε που το φώς και η ατμόσφαιρα της του θύμιζαν τον ουρανό της Ολλανδίας. Έπαιρνε το πρωινό του στο ξενοδοχείο παρέα με τις βρώμικες φανέλες του.Όταν έπαιρνε το πρόγευμα του, άφηνε να στάζει ο καφές και το γάλα πάνω στις φανέλες του. Έλεγε πως κάνουν εξαίσιες κηλίδες.Μπορείς καυχιόταν, απάνω τους να δείς γεωγραφικούς χάρτες ή πίνακες εκπληκτικής ομορφιάς. Έτρωγε σε ενα πύργο φτιαγμένο απο πέτρα σχολιάζοντας μια ταπετσαρία που αναπαριστούσε μια Κυρία με έναν Μονόκερο. Ό Νταλί διηγόταν για τους μονόκερους οτι ήταν μυθικά ζώα που συνόδευαν μεσαιωνικές παρθένες και η παρουσία τους ήταν εγγύηση της αγνότητας τους. Αυτό που αγαπούσε περισσότερο ήταν.. να αποβλακώσει κάποιον.

Άνοιξη
Η άνοιξη του Νταλί θαύμαζε την Βαρκελώνη. Μιλούσε για την θεωρία του πάνω στις μυρωδιές. Τις μυρωδιές αγιότητας κάποιων μαρτύρων, μυρωδιές που απόρεαν απο την χημική αντίδραση του εν αποσύνθεσει σώματος. Είχε πειστεί οτι για την σχέση μεταξύ αναθυμιάσεων του ανθρώπινου σώματος και της ηθικής ποιότητας του ατόμου οτι μονάχα οι μυστικιστικές υπάρξεις δεν μύριζαν άσχημα. Παρακολουθούσε ταυρομαχίες και πρόσεχε τα εκτυφλωτικά χρώματα, την πολυτέλεια των κουστουμιών που φοροούσαν οι ταυρομάχοι. Του άρεσε η ευγένεια των αλόγων, το πιτσιλισμένο με αίμα, μαύρο του ταύρου. Έκανε βόλτες σε κακόφημες γειτονιές με μπάρ γεμάτα ναύτες και καμπαρέ. Αγόραζε υλικά για τη ζωγραφική του και αντίκες απο το Καρέ ντε λε πλάγια και διασκέδαζε απο φάλτσες μελωδίες μουσικών. Εμπνέοταν την υλοποίηση των παραληρηματικών του ιδεών στο Μουσείο του στο Φιγκέρας. Ενα αυτοκίνητο γεμάτο ζωντανά σαλιγκάρια, ένα σαλόνι –μπουντουάρ στο σχήμα του προσώπου της Μέι Γουέστ, γιγαντιαία αυγά στη πρόσοψη του μουσείου που θύμιζαν Ντε Κιρίκο.

Καλοκαίρι
Το καλοκαίρι του Νταλί ήταν κοντά στο Καδάκες, κόντα στην γενέτειρα του το Φιγκέρας. Το Καδάκες του θύμιζε την παιδική του ηλικία. Πολύ μικρός κλείστηκε μέσα στον μύλο του Καδάκες για να μάθει να ζωγραφίζει κεράσια.Πολύ γρήγορα κατάλαβε οτι για κάθε κεράσι του χρειαζόταν τρείς πινελιές. Κόκκινη, σκούρα πορφυρή για το σκιασμένο μέρος του φρούτου και λευκή γις την ανταύγεια που το έκανε να γυαλίζει.Περνούσε μικρός ώρες ατελείωτες στον καταρράκτη του χωριού τρώγοντας ψωμί και σοκολάτα. Το σπίτι του στο Πόρτ Λιγκατ του Καδάκες ήταν γεμάτο ελιές και τα σκαλοπάτια του ήταν πνιγμένα στις πικροδάφνες. Έτρωγε αστακό με σοκολάτα, έπαιρνε την σιέστα του, ζωγράφιζε στο ατελιέ του. Ο ήχος του πικ άπ του θύμιζε σαρδέλες μέσα σε καύτο λάδι.Φορούσε τα βρώμικα γυαλιά του που δεν τα καθάριζε ποτέ γιατί έλεγε οτι ήταν όλα πιο όμορφα, θολά. Πίστευε οτι η ζωή είναι πιο ποιητική όταν ζείς με λάθη και αρώματα. Μιλούσε για τις λιμπελούλες, ότι ήταν ζωύφια που εμφανίζουν συμπτώματα αντί-έλξης όπως και οι μύγες και τις θεωρούσε μηχανές του μέλλοντος.


Και ξανάρθε πάλι ο Χειμώνας του Νταλί με το θάνατο της γυναίκας του Γκαλά. Έπεσε σε βαθιά κατάθλψη, πάθαινε νευρικείς κρίσεις, τρέμουλες και διακατέχοταν απο φανταστικούς φόβους. Πάθαινε κρίσεις αληθινής τρέλας ουρλιάζοντας και χειρονομώντας σαν δαιμονισμένος, έπεφτε κάτω ξερός και δεν ήθελε με τίποτα να τον σηκώσουν. Ζητούσε να μείνει αβοήθητος και μόνος. Ζήτησε να ταριχεύσουν τη Γκαλά σε ένα γυάλινο φέρετρο και να την βάλουν μέσα στο σπίτι της στο Πουμπόλ. Αν και το να την ταριχεύσουν ήταν παράνομο, όλοι έκαναν τα στραβά μάτια. Η τρέλα του τον έκανε να αποκηρύξει και ώς πλαστά ορισμένα απο τα εκτεθειμένα έργα του. Με τον χαμό της γυναίκας του το μόνο που τον παρηγορούς πιαε ήταν ένα μικρό ξυλαράκι της Γκαλά που για δεκαετίες το κρατούσε στη τσέπη του για φυλαχτό χωρίς ούτε μια στιγμή να το αποχωριστεί.

Kurt Cobain.. Ένα καταραμένο είδωλο;


Με αφορμή τη χτεσινή μέρα που, αν ζούσε,  θα γιόρταζε τα 44α γενέθλιά του σας παρουσιάζουμε ένα μικρό αφιέρωμα στον τραγουδιστή των Nirvana, Kurt Cobain
Kurt Cobain.. Ένα καταραμένο είδωλο;
Τί είναι ο έρωτας; Στα τέλη του προηγούμενου αιώνα, μόλις είχε αρχίσει η δεκαετία του ‘90, όπως την έλεγαν τότε..τα σκληρά και τα δύσκολα χρόνια, όπως τα ονόμασαν αργότερα. Ο Homer. B Alienson, μια ανθρώπινη ύπαρξη που είχε ήδη ζήσει το μισό του προσδοκώμενου όρου ζωής, βρέθηκε στο κατώφλι της δεκαετίας με ένα ερώτημα να βασανίζει ξαφνικά το μυαλό του: “  Τι είναι ο έρωτας; ”
Ο έρωτας για την μουσικη.. “ Oι στίχοι μου είναι ένας μεγάλος σωρός απο αντιφάσεις. Χωρίζονται στη μέση ανάμεσα στις πολύ ειλικρινείς απόψεις και τα συναισθήματα που έχω  και τις σαρκαστικές και ελπίζω- χιουμοριστικές αντικρούσεις κλισέ και μποέμικων ιδανικών που έχουν εξαντληθεί εδώ και χρόνια.. Εννοώ οτι φαίνεται οτι υπάρχουν  μόνο δύο επιλογές για τους συνθέτες τραγουδιών είτε να είναι θλιμμένοι, τραγικοί οραματιστές σαν τον Morrisey, ή τον Michael Stipe  ή τον Robert Smith, είτε να είναι χαζοί, τρελό λευκό αγόρι, έλα, ας διασκεδάσουμε τα πάντα σαν τους Van Halen ή  όλες αυτές τις άλλες  heavy metal αηδίες.. Εννοώ οτι μου αρέσει να είμαι παθιασμένος και ειλικρινής, αλλά μου αρέσει επίσης  να διασκεδάζω και να κάνω τον βλάκα. Ενωμένοι σπασίκλες. “
Ο μανιοκαταθλιπτικός του έρωτας ..  Είναι γεγονός οτι ο Ηomer B. Alienson  πλησιάζοντας τα δέκα του χρόνια  είχε ήδη γίνει μανιοκαταθλιπτικός σαν όλους εκείνους που έβαζαν τέλος στα βάσανα τους καταπίνοντας παγάκια ή με άλλους ακόμα πιο αποτελεσματικούς τρόπους. Τότε απέκτησε τη συνήθεια να πηγαίνει στα δάση. Πήγαινε την νύχτα όταν η μυρωδιά της βροχής ήταν τόσο έντονη που του έκοβε την ανάσα. Συχνά οι περίπατοι αυτοί  κατέληγαν στο ανάχωμα του ποταμού, άκουγε λίγο απο το νερό καθώς κυλούσε και, όταν ένιωθε να τον έχει διαπεράσει τόσο το κρύο ώστε να αισθάνεται τα κόκκαλα του σαν σκουριασμένα καρφιά απο την υγρασία και την ψύχρα.. ξάπλωνε και άρχιζε να ουρλιάζει δυνατά. Η συνήθεια αυτή έμοιαζε πολύ με την τεχνική που χρησιμοποιούσαν πολλοί απόβλητοι της κοινωνίας για να ξαλαφρώσουν απο το άγχος που τους προκαλούσε η περιθωριοποίηση..
Όταν γνώρισε τον ευατό του.. “Μου αρέσει να παραπονιέμαι και να μην κάνω τίποτα για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Μου αρέσει να κατηγορώ την γενιά των γονιών μου για το ότι έφτασαν τόσο κοντά στην κοινωνική αλλαγή και τότε παραιτήθηκαν έπειτα απο μερικές επιτυχημένες προσπάθειες των μίντια και της κυβέρνησης να καταστρέψουν το κίνημα χρησιμοποιώντας τύπους σαν τον Manson (Charles) και άλλους αντιπροσωπευτικούς  χίπηδες ως παράδειγματα προπαγάνδας για το ότι δεν ήταν τίποτε άλλο απο αντιπατριωτικές, κουμουνιστικές, σατανικές, απάνθρωπες αρρώστιες. Και με τη σειρά τους οι μεταπολεμικές γενιές έγιναν οι υπέρτατοι, κομφορμιστές, γιάπηδες υποκριτές που παράγει μια γενιά..
Μου αρέσει να διεισδύω στους μηχανισμούς  ενός συστήματος προσποιούμενος οτι είμαι ένας απο αυτούς, έτσι ώστε σιγά σιγά  να αρχίσει η σήψη της αυτοκρατορίας απο μέσα.
Μου αρέσει νε δολοφονώ το μικρότερο και το μεγαλύτερο απο τα δύο κακά.
Μου αρέσει να κατηγορώ τον Θεό.
Μου αρέσει η παρήγορη γνώση οτι οι γυναίκες είναι γενικά αντώρερες και εκ φύσεως λιγότερο βίαιες απο  τους άντρες.
Μου αρέσει η παρήγορη γνώση οτι οι αφροαμερικάνοι εφηύραν το rock n roll και όμως επιβραβεύονται ή ανταμείβονται για τα επιτεύγματα τους μόνο όταν συμμορφώνονται με τα πρότυπα του λευκού άντρα..  “
-Με λένε Kurt.
-O Homer σκέφτηκε αυτά που θα έλεγε, ήταν αναγκασμένος για άλλη μια φορά να πεί κάτι. Και είπε : Homer B. Alienson.
Ήταν κάτι που συνέβαινε πολύ σπάνια. Γενικά χρειαζόταν πολύ περισσότερο χρόνο για να εκμηδενίσει την απόσταση ασφαλείας που υπήρχε ανάμεσα στον ευατό του..
O  έρωτας του για την καταστροφή..  “ Έχεις ποτέ αισθανθεί οτι νοιάζεσαι τόσο πολύ ώστε να θέλεις να σκοτώσεις τα μικρόβια σου;  Ένας μανιοκαταθλιπτικός εθισμένος στην ηρωίνη επιπλέει σε μια ζεστή δεξαμενή στέρησης, τραγουδώντας  Leonard cohen.. Έχω χάσει το μυαλό μου πολλές φορές και το πορτοφόλι μου ακόμη περισσότερες..
Επίτηδες αφήνω τον ευατό μου αφελή και μακριά απο γήινες πληροφορίες επειδή είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγεις τον κορεσμό. Όλα όσα κάνω είναι ενδόμυχα, υποσυνείδητα επειδή δεν μπορείς να εκλογικεύσεις την πνευματικότητα. Δεν μπορώ να μιλήσω, μπορώ μόνο να νιώσω. Ίσως κάποια μέρα μεταμορφωθώ σε Ηelen Keller *  τρυπώντας τα αυτιά μου με ένα μαχαιρί και μετά κόβωντας το λαρύγγι μου.  Εάν θέλετε να μάθετε με τί μοιάζει η ζωή μετά το θάνατο, τότε φορέστε αλεξίπτωτο ανεβείτε σε ένα αεροπλάνο ψηλά μετά απο μια τζούρα οξείδιο του αζώτου και έπειτα πηδήξτε. ‘Η αυτοπυρποληθείτε. “   Έτσι και έκανε..
Ο Kurt Cobain γεννήθηκε σαν σήμερα στις 20 Φεβρουαρίου του 1967 στο Άμπερντιν.
Ο Kurt Cobain έφτιαξε το συκρότημα Νirvana .
Ο Κurt Cobain αιφνιδιαζόταν απο τη βροχή.
Tου άρεσαν τα ζυμαρικά, οι χελώνες, να γράφει και να διαβάζει.
Του άρεσαν οι γάτες και να συντηρεί μια περίφημη στρατιά απο ατλελειες στο πρόσωπο του.
Ο Kurt Cobain είχε έμμονη ιδέα οτι ήταν κοκκαλιάρης και ηλίθιος.
Ο  Kurt Cobain αυτοκτόνησε  στις 5 Απριλίου του 1994 αφήνοντας γράμμα στο φανταστικό του φίλο Homer B. Alienson.
Kάποιοι είπαν οτι ο Κurt Cobain ήταν μια «αρρωστημένη»  ιδιοφυία και άλλοι οτι έφταιγε το καταραμένο του είδωλο..
Εκείνος θα έλεγε..
“ Tώρα πια δεν με διακρίνει το πάθος.. Είναι καλύτερα να καείς μεμιάς παρά να σβήνεις αργά.. “

Φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών Psarokokalo- Συνέντευξη στη διοργανώτρια του


Το 5ο Φεστιβάλ  Ταινιών Μικρού Μήκους της Αθήνας  Psarokokalo πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα (7-13 Φεβρουαριου 2011) στις αιθουσες της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και το Nixon με μεγάλη επιτυχία. Περισσότεροι από 2000 θεατές παρακολούθησαν τις προβολές και τις παράλληλες εκδηλώσεις, δημιουργώντας ένα ζωντανό πολιτιστικό πυρήνα στο κέντρο της πόλης.
Η εβδομάδα είχε πλήθος εκδηλώσεων: προβολές ταινιών μικρού μήκους από όλο τον κόσμο, αφιερώματα σε σκηνοθέτες,φεστιβάλ και εθνικές κινηματογραφίες, καθώς και μια σειρά από ενδιαφέρουσες ομιλίες και συζητήσεις μεταξύ αξιόλογων σκηνοθετών,θεωρητικών και επαγγελματιών του κινηματογράφου.
Το βραβείο κοινού απονεμήθηκε στην ταινία μικρού μήκους «STANKA GOESHOME» της  Μάγια Vitkova  απο τη Βουλγαρία.
Εμείς αφού βρεθήκαμε σε δύο μέρες προβολών μικρού μήκους ταινιών καταφέραμε να πάρουμε συνέντευξη από την καλλιτεχνική διοργανώτρια του φεστιβάλ  Psarokokalo Τατιάνα  Κουμούτση.
1.  Πότε ξεκίνησες να διοργανώνεις το Φεστιβάλ ταινιών μηκρού μήκους και γιατι;
«To AISSF Psarokokalo ξεκίνησε από περιέργεια για την Μικρού Μήκους Ταινία τον Φεβρουάριο του 2007 . Είναι μια καθαρά ανεξάρτητη και αυτοχρηματοδοτούμενη προσπάθεια
2. Υπήρχε κάποιο κίνητρο ή ερέθισμα που σε έκανε να αγαπήσεις ή να ασχοληθείς με τον χώρο αυτό;
«Από τότε μέχρι σήμερα, με την λήξη της  5ης  διοργάνωσης  του, έχουμει βάλει στόχο στην προβολή του έργου των νέων κινηματογραφιστών από όλο τον κόσμο και στην ανάδειξη και προώθηση της Ελληνικής μικρού μήκους ταινίας
3. Πιστέυεις οτι οι μικρού μήκους ταινίες έχουν σημαντικές διαφορές απο τις μεγάλου μήκους; Aν ναι, τι σου αρέσει περισσότερο;
«Η μαγεία για τον κάθε ένα είναι διαφορετική. Γιατί προτιμάς ένα διήγημα από ένα μυθιστόρημα;  Κάποιοι ισχυρίζονται ότι απλά το προτιμούν μικρό. Για να ανακαλύψεις την τυχόν μαγεία του πάντως , δεν σου παίρνει πολύ χρόνο!Αρκεί να έχεις ρίξει πρώτα μια γρήγορη ματιά στο Psaro – πρόγραμμα!»
4.  Έχεις ασχοληθεί προσωπικά με τον χώρο;
«Εκτός απο  Καλλιτεχνική διευθύντρια στο festival psarokokalo, εχω εργαστεί  σε μικρού- μεγάλου μήκους, διαφήμιση , όπως και στη τηλεόραση σε παραγωγή  και  β.σκηνοθέτη. Έχω τελειώσει τη Δραματικη σχολή του Εθνικου θεατρου το 2003 και μερικές απο τις μικρές μήκους ταινίες μου είναι το «για μια αγκαλιά» , «Αννούλα» και «Παράδοξο».
5. Ποιό Έλληνα σκηνοθέτη προτιμάς και γιατί; Επίσης ποιά ταινία κατά την άποψη σου  είναι “ταινία-σταθμός” ;
«Η Ελλάδα  είναι μια μικρή σε πληθυσμό χώρα και ο αριθμός των ταινιών που παράγει δεν μπορεί να της δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο στον παγκόσμιο χάρτη. Έχει όμως ήδη ενταχθεί  και τα δύο- τρία τελευταία χρόνια ακούγεται όλο και περισσότερο.Πολλοί Έλληνες σκηνοθέτες  βραβεύονται ολοένα και περισσότερο στα Διεθνή Φεστιβάλ Μικρού μήκους  όπως ο N. Labot,  Γ. Γρηγοράκης , Κ.Γιαλουριδης , Σ.Εξαρχου κ.α. , χωρίς τυμπανοκρουσίες.  Ταινία που θεωρώ σταθμό είναι το “Τ-shirt” , μικρού μήκους ταινία  στο φεστιβάλ πρόπερσι
6. Η ανταπόκριση του κοινού στο φεστιβάλ ήταν μεγάλη;
«Κάθε χρόνο και καλύτερα και από συμμετοχές και από προσέλευση κόσμου φτου φτου! Η μεγάλη ανταπόκριση του κοινού  στην 5η διοργάνωση του Διεθνούς Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Αθήνας  Psarokokalo, μας γεμίζει με αισιοδοξία και δύναμη για την προετοιμασία του επόμενου φεστιβάλ, στα οποία είστε όλοι καλεσμένοι να συμμετέχετε

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Αθήνα: Συναυλία αλληλεγγύης υπέρ της απεργίας πείνας των μεταναστών



Συναυλία αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε χθες με σκοπό την άμεση συμπαράσταση στους 300 μετανάστες απεργούς πείνας που βρίσκονταν στην 16 ημέρα.
Ήμασταν και εμείς εκεί να σιγοτραγουδήσουμε μαζί τους. Καταφέραμε να πάρουμε κάποιες δηλώσεις από τους καλλιτέχνες που τραγούδησαν για τον αγώνα αυτό.
Η Ερώτηση ήταν απλή. Να μας πουν για τη μουσική συμπαράστασή τους και μια κουβέντα για το βράδυ αυτό.
Υπόγεια Ρεύματα : Μας κάλεσε η επιτροπή αλληλεγγύης να κάνουμε μια συναυλία για τους μετανάστες που κάνουν απεργία πείνας.Tο θεώρησα καθήκον μου να έρθω, γιατί αυτοί οι άνθρωποι θα βάλουν τη ζωή τους μπροστά στο βωμό ενός αξιοπρεπή αγώνα. Κακοποιήθηκαν από την επίσημη δημοσιογραφία, αφού οι δηοσιογράφοι κάθησαν προσοχή στα κυβερνητικά μέτρα, καθώς έχουν άμεσα συμφέροντα με την κυβέρνηση. Στοχοποίησαν φτωχούς εργάτες και στην ουσία τούς συκοφάντησαν και τους απείλησαν λέγοντάς τους «πηγαίνετε να πεθάνετε αλλού και όχι στη Nομική». Εγώ με τα τραγούδια μου θέλησα να ευαισθητοποιήσω την κοινή γνώμη και να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε για την κατάσταση.

Δημήτρης Πουλικάκος: “Να είναι καλά οι άνθρωποι. Εμείς πρέπει να χρησιμοποιούμε λίγο το μυαλουδάκι μας. Το Ηeil Hitler είναι η εύκολη λύση. Όπως χρησιμοποιούμε τα ποδαράκια μας, έτσι πρέπει να χρησιμοποιoύμε και το μυαλουδάκι μας. “

Στάθης Δρογώσης: Δεν μου αρέσει να χειρίζονται το θέμα των μεταναστών διάφοροι επιτήδιοι ανεξαρτήτου προέλευσης, είτε αριστερά, είτε ακροδεξιά, και να γίνονται μπαλάκι για τα κομματικά τους συμφέροντα. Είμαι πολύ κοντά στους μετανάστες, είναι πολύ σεβαστά τα δικαιώματά τους και μακάρι αυτή η χώρα να έχει την υποδομή να αντεπεξέλθει. “

Φοίβος Δεληβοριάs : Εγώ συγκινήθηκα σήμερα γιατί είχε πολύ κόσμο, παρόλο αυτό που έχει γίνει από τις εφημερίδες και τα κανάλια, που λένε ότι είναι υποκινούμενα. Bγαίνει και ο κόσμος με μικροαστικές φοβίες, μέχρι και το άσυλο επικαλέστηκαν… Δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι που φτάνουν μέχρι το θάνατο είναι υποκινούμενοι. “

Δηλώσεις μεταναστών στη συναυλία: “ Ευχόμαστε να είστε δίπλα μας κάθε μέρα. Τόσες απειλές κάθε μέρα για να σταματήσουμε την απεργία. Εμείς απαντάμε σε αυτό πως δεν πρόκειται να σταματήσουμε. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χάσει 6-7 κιλά ο καθένας. Νερό και ζάχαρη από σήμερα, το τσάι κόπηκε χθες. Δεν θα σταματήσουμε. Είτε θα πεθάνουμε, είτε θα πάρουμε τα δικαιώματά μας.

Σάπιο φαγητό σε συσσίτια της εκκλησίας

Ο Ιωάννης Αναστασίου ήταν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που το τελευταίο πράγμα που περίμενε να του συμβεί ήταν να βρεθεί στους δρόμους. Γεννήθηκε το 1952 στην Αθήνα. Σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις σε Ελλάδα και Γαλλία, παντρεύτηκε, δούλεψε όλη του τη ζωή ως ξενοδοχοϋπάλληλος σε μεγάλες τουριστικές μονάδες και εργάστηκε ως μεταφραστής σε τουριστικούς οδηγούς (μιλά αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά). Ζούσε καλά και αξιοπρεπώς μέχρι το 2005, όταν λόγω ενός προβλήματος υγείας δεν μπορούσε άλλο να εργάζεται. Τότε ήταν που η τράπεζα αποφάσισε να του πάρει το σπίτι.

Με υπολειπόμενο χρέος 3.000 ευρώ, του κατάσχεσαν το διαμέρισμα και τον πέταξαν στο δρόμο. Ήταν 22 Ιουνίου του 2006, όταν η τύχη τον εγκατέλειψε μια και καλή. Για παραπάνω από ένα χρόνο κοιμόταν έξω, σε ένα παγκάκι στο Πεδίον του Άρεως.
Η κραυγή του για βοήθεια βρήκε ανταπόκριση. Το 2007 ο Νομάρχης της Δράμας τού ανέθεσε μεταφράσεις γαλλικών. Δυστυχώς, όταν η σύμβασή του έληξε, ξαναβρέθηκε στο δρόμο. Φιλοξενήθηκε για λίγο σε ξενώνες του Ερυθρού Σταυρού. Η φιλανθρωπία τού άνοιγε την πόρτα εφήμερα.

Σάπιο φαγητό σε εκκλησιαστικό συσσίτιο
Μέχρι πρότινος σιτιζόταν στο εκκλησιαστικό συσσίτιο του Αγίου Νικολάου στα Πευκάκια, με φαγητό το οποίο, όπως δηλώνει αγανακτισμένος, «δεν τρωγόταν. Γεύμα αλληλεγγύης, αλλά σάπιο. Ψωμί 6 ημερών, αποκόμματα πίτσας», όπως μας καταγγέλλει με απελπισία. Μια μπαγιάτικη αγαθοεργία με τις ευλογίες της Εκκλησίας! Εκείνος αντέδρασε, εξομολογήθηκε στον υπεύθυνο ιερωμένο τα παράπονά του κι εκείνος, σε πνεύμα χριστιανικής αγάπης προφανώς, τον κατήγγειλε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, ζητώντας να συλληφθεί ο σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης για εξακρίβωση των στοιχείων του… Πράξη ανεξήγητη για έναν ρασοφόρο, ταγμένο σε φιλάνθρωπες υπηρεσίες, εκτός εάν «παίζει» κάποιο ρόλο η γερμανική καταγωγή και η προτεσταντική (;) νοοτροπία του πατρός Γεωργίου Χάας της ενορίας του Αγίου Νικολάου στα Πευκάκια.
Τώρα πλέον βρίσκει ένα πιάτο φαγητό στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων, όπου μας λέει ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ.

Ζώντας κάτω απ’ τη γη…
Η πόρτα του υπογείου του ανοίγει. Το σπίτι μικρό και άβολο. Σκόρπια υπάρχοντα και βαλίτσες που εδώ και ενάμιση μήνα έχουν βρει στέγη. Το διαμέρισμα αυτό; Μια χείρα βοηθείας ή ίσως προεκλογική βοήθεια μιας μικρής αριστερής οργάνωσης που τον μάζεψε από το παγκάκι του. Ο Ιωάννης ήταν άραγε από τους αστέγους που του χαμογέλασε η τύχη; Θα το δούμε στο επόμενο δωμάτιο του σπιτιού του. Ένα μικρό βρώμικο μπάνιο χωρίς νερό. Η τύχη…, μειδιάζοντας, του επεφύλαξε διαμέρισμα χωρίς νερό. Αναγκάζεται, λοιπόν, να αγοράζει ή να γεμίζει μπουκάλια νερό και να κάνει μπάνιο μέσα σε μια πλαστική λεκάνη. Εδώ και ενάμιση μήνα βρίσκει απάντηση στην αδιαφορία της σπιτονοικοκυράς του να διορθώσει τη βλάβη.
Επιδόματα δεν μπορεί να έχει σαν θύμα μιας παράλογης γραφειοκρατίας. Δεν έχει περάσει το όριο ηλικίας που απαιτείται από το νόμο, ούτε έχει 65% αναπηρία. Το μόνο που ζητά είναι να μπορέσει να βρει μια δουλειά για να μπορεί να επιβιώσει. Μας δίνει το βιογραφικό του σημείωμα γιατί το μόνο που ζητά είναι να μπορέσει να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Ο Ιωάννης κλείνει την ιστορία του με μια αβέβαιη ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Η φωνή του δε μιλάει μόνο για εκείνον, αλλά και για άλλους αμέτρητους νεόπτωχους συμπολίτες μας, που ζητούν πίσω όσα έχασαν, όχι αυτά που δεν είχαν ποτέ.

Να μην ξεχνάμε
Ζουν ανάμεσά μας, γύρω μας. Στις γωνιές των δρόμων κουρνιάζουν, κοιμούνται, επιβιώνουν, ονειρεύονται(;). Δεν είναι από τις μειονότητες. Είναι σαν κι εμάς, από εμάς. Με μια διαφορά: Η κρίση τούς «χτύπησε» την πόρτα πρώτα σε αυτούς, πριν την κλείσει πίσω τους και τους αφήσει στο δρόμο. Άστεγοι, άνεργοι, μικροσυνταξιούχοι, οι νεόπτωχοι του νεοφιλελευθερισμού που μαστίζει την πατρίδα μας, κατέληξαν στο υπόγειο της νεοελληνικής κοινωνικής πυραμίδας που (επι)ζούν και δε βασιλεύουν.
Οι νεόπτωχοι, κατηγορία ανθρώπων στην οποία βρίσκουμε άνεργους νέους, πτυχιούχους, χαμηλόμισθους, που δύσκολα τα φέρνουν βόλτα, απολυμένους, μέλη μονογονεϊκών οικογενειών… Ένα σημαντικό κομμάτι των συμπολιτών μας ζει σήμερα στη χώρα μας κάτω από το όριο της φτώχειας και στερείται βασικών ανθρώπινων αγαθών και υπηρεσιών.