Νιώθεις τον έρωτα; είναι κάπου εδώ γύρω. Στον αέρα. Δεν πιάνεται, δεν μετριέται. Απλά υπάρχει. Δεν είναι στο παρελθόν. Δεν πάει στο μέλλον. Είναι στο παρόν.. Μόνο εκεί ζει ο έρωτας. Μόλις έρθει το μέλλον πεθαίνει. Ξεχνιέται. Εξαλιώνεται. Μόλις έρθει το παρελθόν γίνεται ανάμνηση. Εγωισμός. Λήθη..
Αλλά εδώ, απέναντι μας, υπάρχει ένα ανθρωπάκι που ζει μόνο του και ενώνει απλά μια παράλληλη πραγματικότητα. Και είναι μόνο στον αέρα.. Για να μη φανεί, για να μη πιαστεί, για να μη γίνει λουλούδι που θα μαραθεί, ούτε αγκάθι που θα σε πληγώσει.
Ο έρωτας είναι ένα βέλος δηλητηριασμένο, έτοιμο να σε σκοτώσει για να μπορείς να ζήσεις τον θάνατο σου για πάντα. Αυτό το βέλος, όταν το βγάλεις βίαια από μέσα σου, το αφήνεις να πεθάνει κάπου στο πάτωμα. Αιμόφυρτο. Μόνο. Σαν να πεθαίνεις μόνος σου. Αν το αφήσεις να πεθάνει μέσα σου, τουλάχιστον θα πεθάνει από όπου γεννήθηκε.
H τελική λήθη είναι όταν πεθάνει. Κρίμα που πάντοτε κάπου εκεί θα υπάρχει. Μέσα σου. Νεκρό.
