Σάπιο φαγητό σε συσσίτια της εκκλησίας

Ο Ιωάννης Αναστασίου ήταν ένας άνθρωπος της διπλανής πόρτας, που το τελευταίο πράγμα που περίμενε να του συμβεί ήταν να βρεθεί στους δρόμους. Γεννήθηκε το 1952 στην Αθήνα. Σπούδασε ξενοδοχειακές επιχειρήσεις σε Ελλάδα και Γαλλία, παντρεύτηκε, δούλεψε όλη του τη ζωή ως ξενοδοχοϋπάλληλος σε μεγάλες τουριστικές μονάδες και εργάστηκε ως μεταφραστής σε τουριστικούς οδηγούς (μιλά αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά). Ζούσε καλά και αξιοπρεπώς μέχρι το 2005, όταν λόγω ενός προβλήματος υγείας δεν μπορούσε άλλο να εργάζεται. Τότε ήταν που η τράπεζα αποφάσισε να του πάρει το σπίτι.

Με υπολειπόμενο χρέος 3.000 ευρώ, του κατάσχεσαν το διαμέρισμα και τον πέταξαν στο δρόμο. Ήταν 22 Ιουνίου του 2006, όταν η τύχη τον εγκατέλειψε μια και καλή. Για παραπάνω από ένα χρόνο κοιμόταν έξω, σε ένα παγκάκι στο Πεδίον του Άρεως.
Η κραυγή του για βοήθεια βρήκε ανταπόκριση. Το 2007 ο Νομάρχης της Δράμας τού ανέθεσε μεταφράσεις γαλλικών. Δυστυχώς, όταν η σύμβασή του έληξε, ξαναβρέθηκε στο δρόμο. Φιλοξενήθηκε για λίγο σε ξενώνες του Ερυθρού Σταυρού. Η φιλανθρωπία τού άνοιγε την πόρτα εφήμερα.

Σάπιο φαγητό σε εκκλησιαστικό συσσίτιο
Μέχρι πρότινος σιτιζόταν στο εκκλησιαστικό συσσίτιο του Αγίου Νικολάου στα Πευκάκια, με φαγητό το οποίο, όπως δηλώνει αγανακτισμένος, «δεν τρωγόταν. Γεύμα αλληλεγγύης, αλλά σάπιο. Ψωμί 6 ημερών, αποκόμματα πίτσας», όπως μας καταγγέλλει με απελπισία. Μια μπαγιάτικη αγαθοεργία με τις ευλογίες της Εκκλησίας! Εκείνος αντέδρασε, εξομολογήθηκε στον υπεύθυνο ιερωμένο τα παράπονά του κι εκείνος, σε πνεύμα χριστιανικής αγάπης προφανώς, τον κατήγγειλε στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, ζητώντας να συλληφθεί ο σύγχρονος Γιάννης Αγιάννης για εξακρίβωση των στοιχείων του… Πράξη ανεξήγητη για έναν ρασοφόρο, ταγμένο σε φιλάνθρωπες υπηρεσίες, εκτός εάν «παίζει» κάποιο ρόλο η γερμανική καταγωγή και η προτεσταντική (;) νοοτροπία του πατρός Γεωργίου Χάας της ενορίας του Αγίου Νικολάου στα Πευκάκια.
Τώρα πλέον βρίσκει ένα πιάτο φαγητό στο συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων, όπου μας λέει ότι τα πράγματα έχουν βελτιωθεί πολύ.

Ζώντας κάτω απ’ τη γη…
Η πόρτα του υπογείου του ανοίγει. Το σπίτι μικρό και άβολο. Σκόρπια υπάρχοντα και βαλίτσες που εδώ και ενάμιση μήνα έχουν βρει στέγη. Το διαμέρισμα αυτό; Μια χείρα βοηθείας ή ίσως προεκλογική βοήθεια μιας μικρής αριστερής οργάνωσης που τον μάζεψε από το παγκάκι του. Ο Ιωάννης ήταν άραγε από τους αστέγους που του χαμογέλασε η τύχη; Θα το δούμε στο επόμενο δωμάτιο του σπιτιού του. Ένα μικρό βρώμικο μπάνιο χωρίς νερό. Η τύχη…, μειδιάζοντας, του επεφύλαξε διαμέρισμα χωρίς νερό. Αναγκάζεται, λοιπόν, να αγοράζει ή να γεμίζει μπουκάλια νερό και να κάνει μπάνιο μέσα σε μια πλαστική λεκάνη. Εδώ και ενάμιση μήνα βρίσκει απάντηση στην αδιαφορία της σπιτονοικοκυράς του να διορθώσει τη βλάβη.
Επιδόματα δεν μπορεί να έχει σαν θύμα μιας παράλογης γραφειοκρατίας. Δεν έχει περάσει το όριο ηλικίας που απαιτείται από το νόμο, ούτε έχει 65% αναπηρία. Το μόνο που ζητά είναι να μπορέσει να βρει μια δουλειά για να μπορεί να επιβιώσει. Μας δίνει το βιογραφικό του σημείωμα γιατί το μόνο που ζητά είναι να μπορέσει να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Ο Ιωάννης κλείνει την ιστορία του με μια αβέβαιη ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Η φωνή του δε μιλάει μόνο για εκείνον, αλλά και για άλλους αμέτρητους νεόπτωχους συμπολίτες μας, που ζητούν πίσω όσα έχασαν, όχι αυτά που δεν είχαν ποτέ.

Να μην ξεχνάμε
Ζουν ανάμεσά μας, γύρω μας. Στις γωνιές των δρόμων κουρνιάζουν, κοιμούνται, επιβιώνουν, ονειρεύονται(;). Δεν είναι από τις μειονότητες. Είναι σαν κι εμάς, από εμάς. Με μια διαφορά: Η κρίση τούς «χτύπησε» την πόρτα πρώτα σε αυτούς, πριν την κλείσει πίσω τους και τους αφήσει στο δρόμο. Άστεγοι, άνεργοι, μικροσυνταξιούχοι, οι νεόπτωχοι του νεοφιλελευθερισμού που μαστίζει την πατρίδα μας, κατέληξαν στο υπόγειο της νεοελληνικής κοινωνικής πυραμίδας που (επι)ζούν και δε βασιλεύουν.
Οι νεόπτωχοι, κατηγορία ανθρώπων στην οποία βρίσκουμε άνεργους νέους, πτυχιούχους, χαμηλόμισθους, που δύσκολα τα φέρνουν βόλτα, απολυμένους, μέλη μονογονεϊκών οικογενειών… Ένα σημαντικό κομμάτι των συμπολιτών μας ζει σήμερα στη χώρα μας κάτω από το όριο της φτώχειας και στερείται βασικών ανθρώπινων αγαθών και υπηρεσιών.